Sire roept op om wat aardiger te doen tegen elkaar. Onze samenleving is aan het verharden is en we zijn steeds minder lief voor elkaar. Ik begrijp wat bedoeld wordt want ik zie ook een heleboel dingen gebeuren waar ik niet zo blij van word. En vooral in de grotere steden zie je dat steeds meer.

Maar tegelijkertijd heb ik geen zin in doemdenken omdat ik weet dat de meeste mensen graag iets liefs doen voor een ander. Het is alleen niet meer heel vanzelfsprekend en er zal meer een appèl gedaan moeten worden. Ik vraag me dan ook af hoe dat komt. Waarom staan we niet meer automatisch klaar voor een ander? Waarom hebben we inderdaad dat kleine zetje nodig om in beweging te komen?

Het lijkt erop dat we ons niet meer willen aanbieden omdat we bang zijn geworden dat onze hulp niet gewaardeerd wordt. Want als je hulp aanbiedt krijg je namelijk heel snel te horen dat het ‘heel goed gaat’ en dat ‘men zich prima redt’.

En als je dit een paar keer te horen krijgt, dan word je vanzelf wat gereserveerder. Met als gevolg dat we een volgende keer onze hulp niet meer aanbieden. Die ander zit er waarschijnlijk toch niet op te wachten.

En zo krijg je een situatie waar mensen geen hulp meer vragen en ook geen hulp meer aanbieden. Want we willen allemaal zo lang mogelijk zelfstandig zijn en blijven. En vooral niet hulpbehoevend.

Maar de behoefte aan ‘aardig zijn voor een ander’ is bij de meesten van ons levensgroot aanwezig. We hebben alleen een zetje nodig om ook daadwerkelijk aardig te zijn voor elkaar. En we willen het liefst gevráágd worden om iets voor die ander te doen. Dit zetje kan van twee kanten komen. Dus niet alleen door lief te doen, maar ook door te vragen om hulp. Een hulpvraag is misschien best lastig om te stellen, maar zelfstandig blijven doormodderen is waarschijnlijk veel lastiger. Daarnaast: En het wordt er allemaal een stuk leuker van.

Doe’s Lief! én Durf te vragen!